Puppyboom!
Bruce krijgt er binnenkort een hoop nieuwe vriendjes bij! Dit weekend ben ik twee keer op kraamvisite geweest bij ontzettend lieve pupjes.
Eerst bij Boxerteefje Naru van Suzanne en Sandro. Echt een schatje en een ondeugd. Ze heeft ook een eigen weblog:
www.boxernaru.blogspot.com
Vandaag bij de twee Fransje bulletjes Moby en Gizmo van Elke en Boy. Wat een lieve kleine hummeltjes!
De stad in met Bruce
Zaterdagmiddag, 12.30 uur, we gaan even de stad in. We parkeren de auto op de Singel. Zodra we uitstappen begint het te regenen. We hebben maar één paraplu bij ons en we zijn met zijn vieren. De oudste de degene die grieperig is mogen onder de paraplu lopen. Mijn vader en ik lopen in de regen en Bruce ook. Bruce trekt nogal aan de riem, hij heeft nog niet gepoept dus ik denk dat het daardoor komt. Ik loop naar een stukje bouwterrein en laat Bruce in het zand poepen. We lopen verder maar het begint wel erg hard te regenen. Mijn vader en ik schuilen even onder een afdakje. Mama en oma lopen intussen door naar de C&A. Bruce vind de regen maar vreemd. Hij steekt zijn kop omhoog en lebbert de regendruppels uit de lucht. Inmiddels miezert het weer dus besluiten we verder te lopen. Bruce trekt nog steeds aan de riem en schiet ook alle kanten op. Hij wil overal zijn territorium markeren. Een boom, een plant, een paaltje of een muurtje, alles is van hem. Het is maar dat iedereen het weet!
We gaan even naar het nieuwste stukje van het centrum, dat overdekt is, zodat Bruce kan opdrogen. Het is daar nogal druk, dus ik hou Bruce zo kort mogelijk. Ik sla de riem om mijn middel, zo heb ik meer grip. Maar dat w
eerhoudt Bruce niet van het trekken. Ik zwieber dus een beetje over het plein heen. Alle mensen kijken naar Bruce. Kindjes willen hem aaien en sommigen zijn bang voor hem. Mijn vader heeft tr
ek in kibbeling dus gaan we even naar de markt. Ik wacht vanwege mijn visfobie op een veilige afstand van de kraam. Op de markt wordt nogal eens wat op de grond gegooid. Erg leuk vindt Bruce dat want dat kan hij lekker van de grond slobberen! Ik kan dus niet rustig staan wachten, ik word alle kanten op getrokken omdat Bruce hier weer een patatje ziet en daar weer een peuk. Ik vind het ontzettend goor al dat straatafval, dus trek ik hem steeds weg, maar veel zin heeft het niet. Nog steeds heeft Bruce veel bekijks. En blijkbaar is hij best een imposante verschijning. Mensen die rustig aan het winkelen zijn en dan ineens Bruce zien staan slaken vaak een verbaasde kreet: 'Zo goeiemorgen!' of 'Sjeezus, hallo zeg!'. Tja, ik zie het niet hoor, voor ons is hij nog steeds kleine Bruceje. Ik ga nog even een winkel in. Mijn vader wacht buiten met Bruce. Terwijl ik binnen ben hoor ik steeds: 'nee Bruce! Nee! Zit! Zit! ZIT! Nee Bruce!' We gaan weer verder, Bruce pikt iets van de straat, een paar meter later laat hij het weer vallen, was blijkbaar niet eetbaar. Het was een servetje met chillisaus. We lopen richting C&A en daar komen net mama en oma naar buiten. We staan even te bespreken wat we gaan doen. Ik let niet zo goed op en Bruce pakt zijn moment. Hij ziet een andere hond lopen en schiet eropaf. De riem komt hierdoor strak te staan, dwars over de stoep. Een man struikelt er bijna over en kan zich nog net vastpakken aan mijn moeder die ook bijna omvalt. De man zegt nog 'sorry' ook. Daarna gaat iedereen even de Hema in. Bruce en ik wachten buiten. Er komt een man aan met een broodje knakworst in zijn hand. De man wil Bruce aaien, Bruce wil het broodje! Dus springt hij omhoog, de man heeft net op tijd zijn broodje gered en loopt maar snel door. We gaan weer naar huis en lopen richting de auto. Bruce trekt nog steeds en zwiebert alle kanten op. We passeren een geplet patatje met mayo. Een seconde later zit het al in Bruce zijn mond, 1/10 seconde later al in zijn maag.
We zitten in de auto. We zijn een uurtje in de stad geweest en ik ben doodmoe. Ik heb pijn in mijn armen en in mijn handen.
Maar Bruce heeft een leuke dag gehad.
Nog steeds eng
Nee, het gaat nog niet echt goed met Bruce in de nieuwe keuken. Deze week kreeg hij weer voor het eerst sinds twee weken zijn eten in de keuken. Blijkbaar zit de angst er stevig in want Bruce vindt de nieuwe keuken maar niks. Al bibberend en sluipend loopt hij naar de keuken als ik hem roep voor zijn eten. Daarna gaat hij zover mogelijk van zijn eetbak vandaan staan, zodat hij ook weer snel weg kan. Dan begint hij te eten. Hij schrokt één of twee happen naar binnen en kijkt daarna verschrikt om zich heen of er niks is wat hem kan aanvallen. Dit herhaalt zich totdat de bak leeg is. Als ik per ongelijk een kastje open maak of ergens tegenaan stoot dan rent hij heel hard weg uit de keuken. De laatste dagen ging het ietsje beter, hij at zijn bak in één keer op en ging er dan pas snel vandoor. Maar nu beginnen we weer van voren af aan. Nu wordt er namelijk in de keuken getegeld. Op het aanrechtblad ligt karton en op de grond ook, heel eng natuurlijk, want dat beweegt weleens. Nou met geen mogelijkheid kregen we hem vanmorgen in de keuken om te eten. Hij stond in de deuropening heel erg hard te bibberen. Eigenlijk wilden we niet aan zijn angst toegeven, maar anders eet hij niks, dus hebben we hem zijn eten maar in de woonkamer gegeven. Als straks echt alle enge spullen uit de keuken weg zijn dan beginnen we wel weer opnieuw met het introduceren.
Verbouwen
Oeh wat eng is het toch allemaal! Wij krijgen een nieuwe keuken en dus ligt het hele huis overhoop. Bruce vindt het allemaal maar niks en blijft ver uit de buurt van de keuken. Toen er deze week flink geboord en gezaagd werd stond hij heel stoer in de deuropening de blaffen.
Maandag wordt de nieuwe keuken geplaatst, daar zijn we dus allemaal heel blij mee!
Samen op de bank
De twee maatjes vermaken zich prima de hele dag. Hier rusten ze even uit van al het ravotten.
Oud en nieuw
Happy new year!
Bruce heeft voor het eerst oud en nieuw gevierd. We zijn lekker met zijn drieën thuis gebleven en de avond gevuld met lekker eten en snoepen. Allemaal een beetje improviseren zo zonder keuken maar het ging goed. We vonden het heel spannend hoe Bruce op het vuurwerk zou reageren. De dagen voor oud en nieuw hoorde je natuurlijk hier en daar een knal. Soms schrok Bruce daar verschrikkelijk van en begon hij hard om zich heen te blaffen.
Op internet las ik een tip om Bruce een advocaatje te geven. Daar wordt 'ie lekker suffig van. Dus hadden we speciaal advocaat in huis gehaald. Rond een uur of elf hebben we Bruce een schoteltje gegeven. Zoiets geks had hij nog nooit op! Maar hij vond het heerlijk. Of hij er echt dronken van is geworden weten we niet, maar zijn reactie op het vuurwerk viel heel erg mee. Hij is heel even buiten komen kijken wat er toch allemaal aan de hand was. Hij vond het maar niks al die knallen en die kleurtjes in de lucht. Hij hield het snel voor gezien en vluchtte weer naar binnen. Daar heeft hij de rest van de tijd op de bank gelegen. En Jeroen en ik konden genieten van het uitzicht over de stad!
eerhoudt Bruce niet van het trekken. Ik zwieber dus een beetje over het plein heen. Alle mensen kijken naar Bruce. Kindjes willen hem aaien en sommigen zijn bang voor hem. Mijn vader heeft trek in kibbeling dus gaan we even naar de markt. Ik wacht vanwege mijn visfobie op een veilige afstand van de kraam. Op de markt wordt nogal eens wat op de grond gegooid. Erg leuk vindt Bruce dat want dat kan hij lekker van de grond slobberen! Ik kan dus niet rustig staan wachten, ik word alle kanten op getrokken omdat Bruce hier weer een patatje ziet en daar weer een peuk. Ik vind het ontzettend goor al dat straatafval, dus trek ik hem steeds weg, maar veel zin heeft het niet. Nog steeds heeft Bruce veel bekijks. En blijkbaar is hij best een imposante verschijning. Mensen die rustig aan het winkelen zijn en dan ineens Bruce zien staan slaken vaak een verbaasde kreet: 'Zo goeiemorgen!' of 'Sjeezus, hallo zeg!'. Tja, ik zie het niet hoor, voor ons is hij nog steeds kleine Bruceje. Ik ga nog even een winkel in. Mijn vader wacht buiten met Bruce. Terwijl ik binnen ben hoor ik steeds: 'nee Bruce! Nee! Zit! Zit! ZIT! Nee Bruce!' We gaan weer verder, Bruce pikt iets van de straat, een paar meter later laat hij het weer vallen, was blijkbaar niet eetbaar. Het was een servetje met chillisaus. We lopen richting C&A en daar komen net mama en oma naar buiten. We staan even te bespreken wat we gaan doen. Ik let niet zo goed op en Bruce pakt zijn moment. Hij ziet een andere hond lopen en schiet eropaf. De riem komt hierdoor strak te staan, dwars over de stoep. Een man struikelt er bijna over en kan zich nog net vastpakken aan mijn moeder die ook bijna omvalt. De man zegt nog 'sorry' ook. Daarna gaat iedereen even de Hema in. Bruce en ik wachten buiten. Er komt een man aan met een broodje knakworst in zijn hand. De man wil Bruce aaien, Bruce wil het broodje! Dus springt hij omhoog, de man heeft net op tijd zijn broodje gered en loopt maar snel door. We gaan weer naar huis en lopen richting de auto. Bruce trekt nog steeds en zwiebert alle kanten op. We passeren een geplet patatje met mayo. Een seconde later zit het al in Bruce zijn mond, 1/10 seconde later al in zijn maag.
