Bruce de Engelse Bulldog

De stad in met Bruce

Zaterdagmiddag, 12.30 uur, we gaan even de stad in. We parkeren de auto op de Singel. Zodra we uitstappen begint het te regenen. We hebben maar één paraplu bij ons en we zijn met zijn vieren. De oudste de degene die grieperig is mogen onder de paraplu lopen. Mijn vader en ik lopen in de regen en Bruce ook. Bruce trekt nogal aan de riem, hij heeft nog niet gepoept dus ik denk dat het daardoor komt. Ik loop naar een stukje bouwterrein en laat Bruce in het zand poepen. We lopen verder maar het begint wel erg hard te regenen. Mijn vader en ik schuilen even onder een afdakje. Mama en oma lopen intussen door naar de C&A. Bruce vind de regen maar vreemd. Hij steekt zijn kop omhoog en lebbert de regendruppels uit de lucht. Inmiddels miezert het weer dus besluiten we verder te lopen. Bruce trekt nog steeds aan de riem en schiet ook alle kanten op. Hij wil overal zijn territorium markeren. Een boom, een plant, een paaltje of een muurtje, alles is van hem. Het is maar dat iedereen het weet!
We gaan even naar het nieuwste stukje van het centrum, dat overdekt is, zodat Bruce kan opdrogen. Het is daar nogal druk, dus ik hou Bruce zo kort mogelijk. Ik sla de riem om mijn middel, zo heb ik meer grip. Maar dat weerhoudt Bruce niet van het trekken. Ik zwieber dus een beetje over het plein heen. Alle mensen kijken naar Bruce. Kindjes willen hem aaien en sommigen zijn bang voor hem. Mijn vader heeft trek in kibbeling dus gaan we even naar de markt. Ik wacht vanwege mijn visfobie op een veilige afstand van de kraam. Op de markt wordt nogal eens wat op de grond gegooid. Erg leuk vindt Bruce dat want dat kan hij lekker van de grond slobberen! Ik kan dus niet rustig staan wachten, ik word alle kanten op getrokken omdat Bruce hier weer een patatje ziet en daar weer een peuk. Ik vind het ontzettend goor al dat straatafval, dus trek ik hem steeds weg, maar veel zin heeft het niet. Nog steeds heeft Bruce veel bekijks. En blijkbaar is hij best een imposante verschijning. Mensen die rustig aan het winkelen zijn en dan ineens Bruce zien staan slaken vaak een verbaasde kreet: 'Zo goeiemorgen!' of 'Sjeezus, hallo zeg!'. Tja, ik zie het niet hoor, voor ons is hij nog steeds kleine Bruceje. Ik ga nog even een winkel in. Mijn vader wacht buiten met Bruce. Terwijl ik binnen ben hoor ik steeds: 'nee Bruce! Nee! Zit! Zit! ZIT! Nee Bruce!' We gaan weer verder, Bruce pikt iets van de straat, een paar meter later laat hij het weer vallen, was blijkbaar niet eetbaar. Het was een servetje met chillisaus. We lopen richting C&A en daar komen net mama en oma naar buiten. We staan even te bespreken wat we gaan doen. Ik let niet zo goed op en Bruce pakt zijn moment. Hij ziet een andere hond lopen en schiet eropaf. De riem komt hierdoor strak te staan, dwars over de stoep. Een man struikelt er bijna over en kan zich nog net vastpakken aan mijn moeder die ook bijna omvalt. De man zegt nog 'sorry' ook. Daarna gaat iedereen even de Hema in. Bruce en ik wachten buiten. Er komt een man aan met een broodje knakworst in zijn hand. De man wil Bruce aaien, Bruce wil het broodje! Dus springt hij omhoog, de man heeft net op tijd zijn broodje gered en loopt maar snel door. We gaan weer naar huis en lopen richting de auto. Bruce trekt nog steeds en zwiebert alle kanten op. We passeren een geplet patatje met mayo. Een seconde later zit het al in Bruce zijn mond, 1/10 seconde later al in zijn maag.
We zitten in de auto. We zijn een uurtje in de stad geweest en ik ben doodmoe. Ik heb pijn in mijn armen en in mijn handen.
Maar Bruce heeft een leuke dag gehad.

posted by Esther @ 4:17 p.m.