donderdag, oktober 05, 2006

Argh!

Oh oh oh die Bruce! Die ringtraining is zo'n ramp... Ik heb er serieus over nagedacht om er helemaal maar mee te stoppen. Ik heb besloten om toch nog maar even de show op 5 november af te wachten. Maar ik heb een flauw vermoeden dat Bruce en ik daar meer voor een komische show gaan zorgen...
Het begint al als we de kantine binnen stappen. Bruce hangt in zijn riem en sleurt mij door de kantine. Omdat ik hem moet vast houden kan ik dus niet fatsoenlijk mijn jas uitdoen. Ik moet hem dan een aantal keer flink corrigeren, maar dat maakt niet zo'n indruk op Bruce want hij blijft naar de andere honden trekken. Als ik dan op de een of andere manier mijn jas heb uit getrokken moeten we ons bij de groep voegen. Dat lukt natuurlijk ook niet in één keer want Bruce moet eerst de hondjes naast hem begroeten. Ik ben dan inmiddels behoorlijk chagerijnig en ook alle mensen in mijn buurt krijgen dan mijn meest boze blik te zien. Dan moet ik Bruce in stand zetten. Maar hij houdt zijn kop niet stil, want hij wil de hele tijd naar de hond naast hem kijken. Dan zet ik zijn voorpoten netjes neer en dan begin ik aan zijn achterpoten. Maar daar is Bruce het niet mee eens en zet zijn voorpoten weer bij elkaar. Heel soms blijft hij even een paar seconden mooi staan.
Dan is het tijd om met de groep een paar rondjes te lopen. De andere bullen lopen netjes naast hun baas en Bruce vliegt voor mijn voeten heen en weer, hangt en trekt in de riem om maar zo dicht mogelijk bij de hond voor hem te zijn. Mijn humeur is inmiddels gedaald tot het nulpunt en ik heb eigenlijk zin om maar gewoon weg te gaan. Ik besluit me niet te laten kennen en gewoon te blijven.
Daarna moeten de honden één voor één naar voren om zich te laten beoordelen. De trainster had een beetje in de gaten dat ik Bruce wel kon wurgen en besloot om hem eens op zijn plaats te zetten. Hij kreeg een slipkettinkje om en ging met haar heen en weer lopen. Hij vond het doodeng. Hij ging plat op de grond liggen en verzette zich enorm, maar juist dan doet die ketting zeer. Dat had hij na een tijdje toch wel door en hij besloot zich over te geven. Netjes liep hij naast haar heen en weer.
Het gevolg hiervan was dat Bruce iets rustiger was, maar dat hij nu helemaal geen zin meer had om in stand te staan. En daarom ging hij steeds liggen.
Toen we klaar waren ben ik maar zo snel mogelijk weg gegaan. Het is daar zo donker op de parkeerplaats en het regende hard, dus kon ik Bruce eerst nog door de modder sleuren.
Ik heb dus erg zin in 5 november!

posted by Esther @ 11:01 p.m.